Juana is nu een jaar bij me. Ik haalde haar ‘s avonds laat op van Schiphol. De hondjes hadden een lange en nare reis achter de rug en Juana had bijna twee weken nodig om helemaal te herstellen. Het leek of ze begreep dat ze een nieuw thuis had. Eerst eten want ze had honger en daarna ‘bonden’. Ze liet zich liefkozen met haar ogen dicht en daarmee was de verbinding gelegd. De volgende ochtend blafte ze heerlijk naar de buurman die de krant in de bus deed. Voor mij een signaal dat ze het naar de zin had en haar plek al verdedigde.

Ze was nog wel angstig en onzeker in het begin, maar toen ze zo’n zes weken mij me was merkte ik hoe haar zelfvertrouwen een ‘boost’ had gekregen met een lief baasje voor haar zelf waar ze zich op kan oriënteren. De sporen van mishandeling en angsten zijn bijna verdwenen en ze heeft daar zelf de inspanningen voor gedaan. De eerste maanden was alles nieuw voor haar zo leek het. Ze rende op de eenden en vogels af alsof ze deze nog nooit eerder gezien had. Een wapperende vlag daar kon ze in het begin nog hevig van schrikken maar de dag erop als we er weer langs kwamen keek ze er nog eens langdurig na. Daarna was het geen probleem meer voor d’r. Ze heeft haar jacht instinct inmiddels helemaal terug en haar eerste konijn en haas gevangen. Op zulke momenten denk ik bij mezelf ‘tja, we hebben een geheel andere natuurbeleving’.

Ze is een persoonlijkheid met een zacht, gevoelig karakter. Stem verheffen doet haar pijn dan kruipt ze in elkaar. Ze is slim en begrijpt meestal wat ik bedoel. Het is een aanhankelijk en trouw hondje en luistert als ik haar roept. En wat ik grappig aan haar vind is dat als het regent ‘s ochtends als het tijd is voor haar eerste wandeling ze net doet of ze nog slaperig is als ze de regen tegen het raam hoort of ziet. Dan knijpt ze haar ogen dicht alsof ze nog vermoeid is en komt niet van de bank.

SelfTimer Off